நடுகல் ஒன்றில் வெளிவந்த கதை

பச்சை

சங்கர்

  செம்மண் சுவர் மீது பனை ஓலை வேய்ந்த வீடு. இருபதுக்கு பத்து இருக்கும்.  வீட்டின் முன் நான்கு குச்சிகளைக் கட்டி, சுற்றிலும் அரிசிச் சாக்காலும், பேப்பராலும், கூரையாலும் மறைத்து பாத்ரூம். வீடு சின்னதாக இருந்தாலும் வீட்டின் முன் கால் கிரவுண்ட் இடம் இருந்தது. அதில் ஓங்கி வளர்ந்த புளியமரம் எப்போதும் நிழலைத் தந்து, அதற்கு வீடென்னும் அந்தஸ்த்தையும் அளித்துக்கொண்டிருந்தது.

   தார் ரோட்டிலிருந்து பிரிந்து ஊருக்குள் செல்லும் சிமெண்ட் ரோட்டில் நடந்தால் ஐந்தாவது நிமிடத்தில் முருகனின் ஓலைக் குடிசை வீடு. தார் ரோட்டின் வடக்கிலிருக்கும் ஊரில் முருகனின் வீடு தெற்குப் பார்த்திருந்தது. வீட்டிற்குள் போக சிமெண்ட் ரோட்டிலிருந்து கிழக்காகத் திரும்பி புளியமரத்தைத் தாண்டி தெற்குப்பக்கம் போய்... அந்த ஊரில் எல்லாமும் திசைகளில்தான்... ஒவ்வொரு நாளும் கிழக்கில் தொடங்கி, மேற்கில் முடியும். ஊர் மக்களுக்கோ வடக்கிலிருந்து தெற்குப்பக்கமாய் போய் தார் ரோடு வந்தவுடன் கிழக்கிலோ, மேற்கிலோ பிரிந்து மீண்டும் வடக்கில் வந்து முடியும். அக்கம்பக்கம் இருந்தவர்களெல்லாம், "தெக்கால ஊட்டுக்காரங்களாகவும், கெலக்கால ஊட்டுக்காரங்களாகவும், வடக்கால ஊட்டுக்காரங்களாகவும்" இருந்தனர்.

  முருகனுக்கு கல்யாணமாகி இரண்டு மாதங்கள் ஆகியிருந்தது. அது அவனுக்கு இரண்டாவது கல்யாணம். ராஜாத்திக்கு அது முதல் கல்யாணம்தான். கொளத்து வேலைக்குப் போன இடத்தில் இவனை நம்பி ஓடி வந்துவிட்டாள். இருபது வயதிருக்கலாம். இவளைத் தனி வீட்டிலும் ( குடிசை வீட்டில்), முதல் மனைவியை ஊருக்குள் மச்சு வீட்டிலும் ( சிமெண்ட் வீடு) வைத்திருந்தான். எல்லா இடங்களிலும் நடப்பது போல் சக்காளத்தி சண்டையெல்லாம் வரவில்லை. முருகனின் முதல் மனைவி, " யார் புருசனோ எவளையோ வச்சுருந்தா எனக்கென்ன" என்பதுபோல் ராஜாத்தியைக் கண்டுகொள்ளவேயில்லை.

  இரண்டு மாதங்களும் முருகன் ராஜாத்தியோடே இருந்தான். ஒன்றுக்கு இரண்டாய் கட்டியும் அவனின் உடற் பசி அடங்கவேயில்லை. நேரம் காலம் பார்க்காமல் ராஜாத்தியை புணர்ந்தான். அவளுக்கு குளிப்பதும், படுப்பதுமே வேலையாய் இருந்தது. ஓவ்வொரு புணர்ச்சிக்குப் பிறகும் ராஜாத்திக்கு குளித்துவிட வேண்டும். "அது ஏன்டி இத்தனவாட்டி குளிக்குற‌.. சாமானத்துல தண்ணி விட்டுக்கிட்டே இருக்கனுமா" என முருகன் சிரிப்பான். அவள் எதையும் காதில் போட்டுக்கொள்ள மாட்டாள்.

  இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகு வேலைக்குப் போய்விட்டு வந்தான் முருகன். ராஜாத்தி வழக்கம்போல் குளித்துக்கொண்டிருந்தாள். "அடியே சீக்கிரம் வந்துத் தொல.. பசி உயிர் போகுது.. ரவைக்கா குளிச்சா என்னடி .. சரியான பைத்தியத்ததான் கூட்டியாந்திட்டேன்.. ச்சை.. எப்பப்பாத்தாலும் அந்த குச்சுக்குள்ள போய் உக்காந்துருக்க"

  பத்து நிமிடங்கள் ஆகியிருக்கும். முருகன் பொறுக்கமாட்டாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான். ரோட்டோரம் இருக்கும் வேப்ப மரத்தில் பழனி இன்று தரிசனம் குடுத்தாள். பழனியும் அந்த ஊருக்குள் ஒருவனுக்கு இரண்டாவதாக கல்யாணம் ஆகி வந்தவள் தான். ஏன், எப்படியென்று தெரியவில்லை. பைத்தியமாகிவிட்டாள். ஒரு வருடமாக இவன் வீட்டிற்கு மேற்காக இருக்கும் வேப்ப மரத்தில்தான் கட்டி வைத்திருந்தார்கள்.

  பழனி ஒரு சில நாட்களாய் போகிறவர் வருகிறவர்களையெல்லாம் பாத்து கத்தத் தொடங்கியிருந்தாள். சில சமயம் ஆம்பிளைகளாக இருந்தால் பாவாடையைத்  தூக்கிக் காண்பித்தாள். சிரித்துக்கொண்டே சென்றார்களே ஒழிய யாரும் கோபப்படவில்லை. முருகனுக்கும் இந்த விசயம் தெரிந்திருந்தது. காலையில் வேலைக்குப் போகும்போது பழனியைப் பார்த்துக்கொண்டே போனான். அவள் அப்போது தூங்கிக்கொண்டிருந்ததால் ஏமாற்றத்துடனயே போனான். ஆனால் அவனுக்கு வேலை முடிந்து வீட்டுக்கு வரும்போது எதிர்பார்த்தது பார்க்க கிடைத்தது. வந்ததும் வராததுமாய் ராஜாத்தியை தேடியதற்கு அதுவும் ஒரு காரணம்

  குளித்து முடித்து பாவடையை நெஞ்சு வரை கட்டிக்கொண்டு வீட்டிற்குள் வந்தவளைப் பார்த்தவுடன் முருகனுக்கு பசி மாறிப்போனது. "இப்பத்தான்யா குளிச்சுட்டு வாரேன்.. விட்டுத் தொலய்யா" என்று கத்தியவளைப் போட்டு சித்திரவதை செய்துவிட்டான். அவளின் வலது முலையில் கடித்து ரத்தமே வந்துவிட்டது. ஒரு வழியாக அவனிடமிருந்து தப்பித்து மீண்டும் குளிக்கப் போனாள் ராஜாத்தி. "அடியே என்னய மனுசனா மாடான்னு கேட்டியே.. நீ என்னடி எருமகணக்கா எப்பப்பாத்தாலும் தண்ணிக்கே போற.. இருடி நானும் வாரேன்.. " என்று அவளை விரட்டிக்கொண்டு வெளியே வந்தவன் அப்படியே ஒரு நிமிடம் நின்று போனானன். ராஜாத்தி உள்ளே போய் தட்டியை வைத்து மறைக்கும் அதே சமயம், வீட்டின் கிழக்கோரமாய் இருக்கும் முள் வேலியை ஒட்டி சண்முகம் நின்றுகொண்டு இவர்கள் வீட்டையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் நின்றுகொண்டிருந்தது மேடான பகுதி. அங்கிருந்து பாத்தால் ராஜாத்தி குளிக்கும் இடம் நன்றாகத் தெரியும்.

  முருகனும், சண்முகமும் கட்டிப்பிடித்து உருளத் தொடங்கினார்கள். ஊரே ஒன்று கூடிவிட்டது. ஒரு வழியாக  ஊர்ப் பெரியவர்கள் பஞ்சாயத்து பண்ணி சண்டையை முடித்து வைக்கும் போது இரவு ஒன்றாகிவிட்டது.

  ராஜாத்தி தட்டில் சோத்தைப் போட்டு முருகனின் முன் வைத்தாள். தட்டையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், " ஏண்டி.. இதுக்குத்தான் ஒரு நாளைக்கு நூறு தர குளிக்கப் போறேன், குளிக்கப் போறேன்னு போறியா.. எத்தன நாளாடி இது நடக்குது?”  என்று நெஞ்சிலேயே மிதித்தான். " யோவ் நான் வந்தே ரெண்டு மாசந்தானயா ஆகுது.. எதுக்குயா இப்படி எம்மேல பழி போடுற" என ராஜாத்தி சொன்ன எதையும் காதில் வாங்கிக்கொள்ளவில்லை. அவளை அடி அடியென்று அடித்துப்போட்டு விறு விறுவென்று வெளியே கிளம்பிப் போனான்.

  அதற்குப் பிறகு முருகன் அவளைத் தொடுவதென்றால் அடிப்பதற்காக மட்டுமே என்றிருந்தது. முதல் மனைவியின் வீட்டில்தான் மற்ற எல்லாமும்.

  ராஜாத்தி எவ்வளவோ கெஞ்சிப்பார்த்தும் முருகன் அவளைச் சந்தேகப்பட்டுக் கொண்டே இருந்தான். அவன் சந்தேகத்தை அதிகரிக்கும் விதமாக வேறு ஒரு நாள் மாறிப்போனது. ஊரில் பெரும்பாலானவர்கள் வீட்டில் கழிப்பறை வசதி கிடையாது. இரண்டு கிலோமீட்டர் நடந்தால் வரும் ஊர்க் குளத்தருகேதான் போய்விட்டு வர வேண்டும். செடிகளின் மறைவில் போகும் பெண்கள் ஆண்கள் வரும் சத்தம் கேட்டால் எழுந்து நின்று கொள்வார்கள். பெரும்பாலும் மாலை வேளைகளில் செல்வதால் அவர்களுக்கு அதிகம் பிரச்சனை எதுவும் இருந்ததில்லை. ராஜாத்தியை முதல் முதலாக அடித்துப்போட்டுவிட்டு போன முருகன் ஒரு வாரம் வீட்டிற்கு வரவேயில்லை. வேலைக்குப் போகாத ஒரு நாள் குளத்துக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தவன் எதிரே வரும் ராஜாத்தியையும் பின்னால் வரும் சண்முகத்தையும் பார்த்துவிட்டான். அவளைப் பார்த்த இடத்திலிருந்து தர தரவென இழுத்துக்கொண்டு போய் வீட்டில் போட்டு அடித்து துவைத்தான். அவளின் கத்தலைக் கேட்டு ஓடி வந்தவர்கள் அவளை அவனிடமிருந்து மீட்டனர்.

  ஆறு மாதங்கள் ஓடிப்போனது. என்னதான் கோபமாய் இருந்தாலும் ஆறு மாதங்களில் ராஜாத்தியை நினைக்காமல் அவனால் ஒரு நாள் கூட ஓட்ட முடியவில்லை. முப்பது வயதிருக்கும் முதல் மனைவிக்கும், இருபது வயதிருக்கும் ராஜாத்திக்கும் அவனின் மனம் மாறி மாறி தாவிக் கொண்டிருந்தது. அவளின் நினைப்பு எப்போதெல்லாம் அதிகமாகிறதோ அபோதெல்லாம் போய் அவளை அடித்துப்போட்டு வந்தான்.

  ஒரு நாள் அவனின் ஆசை சந்தேக புத்தியை கொஞ்சம் மட்டுப்படுத்தியிருந்தது.

  வீட்டிற்குள் வந்தவன், " அப்போதுதான் குளித்து முடித்து துண்டால் தலையைத் துவட்டிக்கொண்டிருந்த ராஜாத்தியை பார்த்தவுடன் எல்லாவற்றையும் மறந்துவிட்டு அப்படியே அள்ளிக் கீழே போட்டு அவள் மீது விழுந்தான். ராஜாத்திக்கும் சந்தோசமாகத்தான் இருந்தது.  நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் அடி தடி இல்லாமல் ஒரு பொழுது போவது நிம்மதியாய் இருந்தது.

  "யோவ்.. மெதுவாயா.,, போனவாட்டி நீ கடிச்சதே தழும்பாய்க் கிடக்குது. கடிக்காதயா.. " என முனகினாள். " என் ராஜாத்தி.. கோச்சிக்காதடி.. இனி உன்ன அடிக்க மாட்டேன்.. சந்தேகப்பட மாட்டேன்.. வலிக்குதா.. எங்க காட்டு ..." என்று அவள் வலது முலையைக் கையில் எடுத்துப் பார்த்தான்.

  "சண்முகம்" என்று பச்சைக் குத்தியிருந்தது.

000